Rudolf von Rheinfelden

Rudolf von Rheinfelden (urodzony w 1025 roku, zginął w Hohenmölsen [Merseburg], z 15 na 16 października 1080 roku) herb

Syn Kuna von Rheinfeldena i N. de Geneve, córki Roberta, hrabiego de Geneve.

Książę Szwabii i hrabia palatynatu Burgundii od 28 września 1057 roku do 1079 roku, antykról Niemiec od 15 marca 1077 roku do 15 październka 1080 roku.

W 1059 roku poślubił Matyldy Salickiej (urodzona zapewne w Pöhlde, w październiku 1048 roku, zmarła zapewne w Goslarze, 12 maja 1060 roku), córkę Henryka III "Czarnego" Salickiego, księcia Bawarii, króla Niemiec i Burgundii, księcia Szwabii, króla Italii, cesarza rzymskiego i Agnieszki Mérovingienne-Guilhemide-Ramnulfids Akwitańskiej, córki Wilhelma III (V) "Wielkiego" Mérovingienne-Guilhemide-Ramnulfids, księcia Akwitanii, hrabiego Poitou. W 1067 roku poślubił Adelajdę Sabaudzką (urodzona około 1052 lub 1053 roku, zmarła w 1079 roku), córkę Ottona I, hrabiego Sabaudii i Adelajdy Arduinici di Susa, córki Olderica Manfreda II Arduinici, markiza de Susa, hrabiego de Torino.

Spokrewniony z dynastią salicką. Początkowo był sojusznikiem dworu cesarskiego. W 1057 roku otrzymał od cesarzowej Agnieszki nadanie księstwa Szwabii, zarząd Burgundii i w 1059 roku rękę Matyldy, córki cesarza Henryka III.

Ożenił się z Matyldą, która zmarła bezdzietnie, w rok po ślubie. Nastepnie ożenił się z Adelajdą, córką hrabiego Ottona Sabaudzkiego, z którą miał córkę.

Podczas wojen Henryka IV w latach 1073-1075 uczestniczył w walkach przeciw saskiemu powstaniu antykrólewskiemu, ale po obłożeniu Henryka klątwą przez papieża Grzegorza VII w 1075 roku jako gorliwy zwolennik reform gregoriańskich należał do organizatorów zjazdu w Tryburze w 1076 roku, na którym zażądano od Henryka IV uzyskania papieskiej absolucji pod groźbą pozbawienia tronu. Następnie bezskutecznie usiłował przeszkodzić Henrykowi IV w dotarciu do papieża, a po uzyskaniu przezeń cofnięcia ekskomuniki dążył nadal do jego depozycji.

Na kolejnym zjeździe w 1077 roku pod nieobecność Henryka IV w Niemczech, został wybrany na antykróla przez grupę opozycyjnie nastawionych książąt saskich i szwabskich, co doprowadziło do długoletniej wojny domowej.

Po powrocie Henryka IV z Italii skazany przezeń zaocznie na śmierć i pozbawiony większego poparcia, uznany za banitę i zmuszony był wycofać się do stale skonfliktowanej z Henrykiem IV Saksonii, gdzie przebywał do końca życia i skąd prowadził działania wojenne. Dzięki sojuszowi z Sasami udało mu się utrzymać władzę i stworzyć własne państwo popierane przez Sasów i Szwabów.

Mimo sukcesów militarnych Rudolfa (wygranej bitwy pod Mellrichstadt w 1078 roku i Flarchheim w 1080 roku) jego władza królewska ograniczała się do Saksonii. Rzucając kolejną klątwę na Henryka IV w 1080 roku, papież 7 marca 1080 roku uznał Rudolfa za króla Niemiec.

Nie udało mu się jednak doprowadzić do potwierdzenia tej nominacji w Rzeszy, gdyż zmarł na skutek ran odniesionych 14 października 1080 roku w bitwie pod Hohenmölsen nad rzeką Elsterą, walcząc z cesarzem Henrykiem IV, zmarł nazajutrz po bitwie. Pochowany w Katedrze Merseburg.

Rudolf Szwabski z pierwszego małżeństwa nie miał dzieci. Z drugiego małżeństwa miał: trzech synów i trzy córki. Ponadto miał córkę, z pozamałżeńskiego związku:

Tetberge, żonę Ludwika I von Faucigny (zmarł w 1060 roku), a następnie żona Gerolda II de Geneve, hrabiego de Vienne.

Żródła:

Rudolf Szwabski w "WikipediA"

"Słownik władców Europy średniowiecznej" - pod redakcją Józef Dobosza i Macieja Serwańskiego

RUDOLF von Rheinfelden w "MedLands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk

Rudolf von Rheinfelden w "Geneall" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk

19-04-2020